Χαρὰ χαρά.Δὲ μᾶς νοιάζει
τί θ᾿ ἀφήσει τὸ φιλί μας
μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ τραγούδι.
Ἀγγίξαμε
τὸ μέγα ἄσκοπο
ποὺ δὲ ζητᾷ τὸ σκοπό του.
Ὁ Θεὸς
πραγματοποιεῖ τὸν ἑαυτό του
στὸ φιλί μας.
Περήφανοι ἐκτελοῦμε
τὴν ἐντολὴ τοῦ ἀπείρου.
Ἕνα μικρὸ παράθυρο
βλέπει τὸν κόσμο.
Ἕνα σπουργίτι λέει
τὸν οὐρανό.
Σώπα.
Στὴν κόγχη τῶν χειλιῶν μας
ἑδρεύει τὸ ἀπόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ἀκοῦμε
μὲς στὸ γαλάζιο βράδι
τὴν ἀνάσα τῆς θάλασσας
καθὼς τὸ στῆθος κοριτσιοῦ εὐτυχισμένου
ποὺ δὲ μπορεῖ νὰ χωρέσει
τὴν εὐτυχία του.
Ἕνα ἄστρο ἔπεσε.
Εἶδες;
Σιωπή.
Κλεῖσε τὰ μάτια.
Αναρτήσεις
Αυτός που σωπαίνει (Τάσος Λειβαδίτης)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που…
Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ’ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ’ τους μεγάλους στεναγμούς…
Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια
Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;
Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…
Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά…
Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…
Αζιζ Νεσιν
ΔιαγραφήΣώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή κόψε τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή ειναι ... χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "σώπα" . Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε : "εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα! "Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου έλεγε : "κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα! "Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.........
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά , η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".και μαζευτηκαμε πολλοιμία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,τα πάντα κι όλα πολύ.Ευκολα , μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σουκι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σουκαι κάν'την να σωπάσει.Κόψ'την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.και δεν θα μιλάς ,θα γίνεις φαφλατάς ,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια.Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μουανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει: ΜΙΛΑ!....
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (Τάσος Λειβαδίτης)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Ο ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ χαλιλ γκιμπραν·
ΔιαγραφήΚάποτε, που έθαβα νεκρό, κάποιον εαυτό μου πάλι,
Κοντά μου ο νεκροθάφτης ήρθε να μου πει : "Στ' αλήθεια
Απ' όλους που, να θάψουνε, η μοίρα εδώ έχει βγάλει,
Μόνο για σένα αγάπη να 'χω νιώθω μες στα στήθια".
Και του είπα εγώ : "Τα λόγια σου, για μένα, χαρά μεγάλη
Όμως το να αγαπάς εμένα τι σ' έχει κάνει τάχα;"
"Γιατί", είπε εκείνος, "κλαίγοντας φτάνουν κλαίγοντας φεύγουν οι άλλοι.
Ενώ γελώντας κι έρχεσαι και φεύγεις εσύ μονάχα".