Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

ευχαριστω


                                                                 
                    Ευχαριστω  για την κοινωνια του χρηματος
                       Ευχαριστω για  τη ζωη φυλακη
                     Ευχαριστω για τα σχολεια εργοστασια
              Ευχαριστω για την δουλεια δουλία
                          Ευχαριστω για τη σαπιλα
               Ευχαριστω για το γκλομπ  του μπατσου όταν μιλαω
                             Ευχαριστω για τα κρατητηρια
                           Ευχαριστω για τις εξυπνες  βομβες
      Ευχαριστω για την τηλεοραση  που μου λεει τι να σκεφτομαι
                               Ευχαριστω για την πεινα
               Ευχαριστω για τα σκουπιδια  στα  μυαλα και το σωμα μας
                             Ευχαριστω  για την μολυνση
                    Ευχαριστω για τις  καλες  πολυεθνικες
                Ευχαριστω για τα ζωα που σκοτωνετε
           Ευχαριστω για τους ανθρωπους που βασανιζετε
             Ευχαριστω για μελλον που μου στερησατε
  Ευχαριστω για το  υποθηκευμενο  αγεννητο  παιδι
                        ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

                                           

1 σχόλιο:

  1. Η πραγματικότητα κάνει μια καλή συμφωνία για τη φαντασία (Luis García Montero)

    Είμαι ευγνώμων στη φαντασία,
    φίλη δραστήρια που κλείνει
    ξενοδοχείο σε κάποιο όνειρο.
    Ξέρω ότι ψάχνει προσφορές, σημειώνει διευθύνσεις,
    κανονίζει απ'το τηλέφωνο τις μέρες
    και με καλεί να ταξιδέψω μακριά από μένα.

    Χαίρομαι την πίστη της, αλλά είναι επίσης ώρα
    οι επιθυμίες μου και τα όνειρά της
    να ενωθούν επιτέλους σ' αυτή την πλατεία
    τη γεμάτη από τον κόσμο και το φθινόπωρο,
    και η πραγματικότητά μου
    να μην είναι μια απόσταση, μια ερώτηση
    του ξένου, ένα αντίο
    τυλιγμένο με παλτά και νεκρά φύλλα.

    Για παράδειγμα, εκείνη η Δευτέρα
    της επιστροφής στην πόλη. Στην πλατφόρμα
    ο θόρυβος ήταν η βροχή πάνω σ' ένα νεκρό πουλί.
    Σκέφτηκα ότι τη συναντούσα,
    ότι με είχε εξαπατήσει
    πληροφορώντας με για το ωράριο και τη διάρκεια του ταξιδιού της
    και επέστρεφε μαζί μου.
    Αλλά δεν ήταν εκεί,
    ανάμεσα στα μαύρα φτερά του καθημερινού ουρανού
    και το σκεπτικό ρολόι της αίθουσας αναμονής.

    Ούτε εκείνο το βράδυ
    στην τηλεόραση. Το σπίτι καιγόταν
    θολό όπως το φως μιας καταστροφής.
    Φαινόταν να έρχεται μαζί με τ'ασθενοφόρα
    λάμψη σιωπηλή
    που περπατούσε σταθερά
    ανάμεσα σε κορμιά ζωντανά
    και τη χαλασμένη τάξη των στατιστικών.
    Ήταν μόνο ένα λάθος.

    Είμαι ευγνώμων
    στη φαντασία: ένα ξίφος
    σε μοναχικά μάτια.
    Αλλά θα μου άρεσε να ήταν πιο ρεαλίστρια,
    ρεαλίστρια όπως ο Οκτώβρης,
    που αυτό που λέει στο δέρμα αυτό και νιώθει.
    Να περνούσαν τα ταξίδια της κοντά στην πόλη
    και ίσως να άλλαζε
    τα ξενοδοχεία του νότου με το σπίτι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή