εξω

                                     

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…

Mario de Andrade
Ποιητής, συγγραφέας, μουσικολόγος, ιστορικός τέχνης, κριτικός και φωτογράφος, από τη Βραζιλία (1893-1945).

..και η βροχα επεφτε ση θρου ..

o τρελος λαγος (μιλτος σαχτουρης)

Γύριζε στους δρόμους ο τρελός λαγός
γύριζε στους δρόμους
ξέφευγε απ' τα σύρματα ο τρελός λαγός
έπεφτε στις λάσπες.
Φέγγαν τα χαράματα ο τρελός λαγός
άνοιγε η νύχτα
στάζαν αίμα οι καρδιές
ο τρελός λαγός
έφεγγε ο κόσμος.
Βούρκωναν τα μάτια του ο τρελός λαγός
πρήζονταν η γλώσσα
βόγγαε μαύρο έντομο ο τρελός λαγός
θάνατος στο στόμα.

..πηγαινε με στον αρχηγο σου..

Το σωμα μας θα βρισκεται μια μερα σε μουσειο

Θα είναι πραγμα ανεξηγητο για τα οντα του μελλοντος..

Πως γινοταν καποτε να υπαρχει καποιος  ετσι..

ενα χαικου λυπημενο πακετο

                                                    ηταν πακετο
                                                         λυπημενο και   βαθια
                                               το χε καημο..   

                                                                   να μην καρκινο
                                                            τους ανθρωπους αλλα να
                                                τους καλοκαρδα

                                       αφου το ειδε
                                               απ την μια το ειδε κι
                                          απο την αλλη    

                                                        
                                                      αποφασισε 
                                                να γυρισει την πλατη
                                                                          να χαμογελα.

                                                 

ευτυχια

"Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
από το ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί"... Μίλτος Σαχτούρης

Ο ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ του χαλιλ γκιμπραν

Κάποτε, που έθαβα νεκρό, κάποιον εαυτό μου πάλι,

Κοντά μου ο νεκροθάφτης ήρθε να μου πει : "Στ' αλήθεια

Απ' όλους που, να θάψουνε, η μοίρα εδώ έχει βγάλει,
Μόνο για σένα αγάπη να 'χω νιώθω μες στα στήθια".

Και του είπα εγώ : "Τα λόγια σου, για μένα, χαρά μεγάλη

Όμως το να αγαπάς εμένα τι σ' έχει κάνει τάχα;"

"Γιατί", είπε εκείνος, "κλαίγοντας φτάνουν κλαίγοντας φεύγουν οι άλλοι.
Ενώ γελώντας κι έρχεσαι και φεύγεις εσύ μονάχα".

λιγη τεχνη ακομα

nobody

zombie

η διπλη ζωη του τζανκη

       

σαχαρα-αλασκα

Ο κυρτος κωμικος εχει ένα κυρος
ηη Το κσερω 8α ρ8εις μια μερα να με κσαναβρ εις


Ο κυρτος κωμικος εχει ένα κυρος


Ο ολε8ρος μονο απεμενε μονο να του ς χτυπησει
Την πορτα και όχι μονο αυτην .και δν θ αργουσε πολύ



Οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι


Ειχανε μπει στα βαθια νερα τις υπαρξης και ειχαν χτυπησει σε υφαλο ,
Προσωρινα ωμος όπως νομιζανε. Kαι δεν κανανε καθολου λαθος.



Ο κυρτος κωμικος εχει ένα κυρος

Ο κυρτος κωμικος εχει ένα κυρος

Καλλυτερα να ειχε ένα χιουμορ όμως
Γιατι με το κυρος κανενας δεν γελαει
Μονο γελοιος γινεσαι

NAI NAI NAI λοιπον..μμ ειχα μια καλη σκεπση κ μ φυγε ...καποτε τα σωματα μας θα ειναι σε μουσειο θα ειναι τα απομειναρια της υλικης μας υπαρξης σ αυτον τον κοσμο....
αλλα αυτο θα ειναι πολυ μακρια..ετη φωτος και βαλε ....ως τοτε εμεις θα πρεπει να περασουμε ολες τις βαθμιδες της εξελιξης να εξελιχθουμε

NAI NAI NAI

">λοιπον..μμ ειχα μια καλη σκεπση κ μ φυγε ...καποτε τα σωματα μας θα ειναι σε μουσειο θα ειναι τα απομειναρια της υλικης μας υπαρξης σ αυτον τον κοσμο....


">αλλα αυτο θα ειναι πολυ μακρια..ετη φωτος και βαλε ....ως τοτε εμεις θα πρεπει να περασουμε ολες τις βαθμιδες της εξελιξης να εξελιχθουμε

kool is going to heaven

belgrade typewriting sessions

οι πυλες του παραδεισου

hc τραπεζι και ιουδας

r.i.p. κουλ