ανθρωπόΦως

 Ειμαι αυτό που ανατελλει

Αυτό που ερχεται  .. παντα

Το αυριο ανηκει  σε μενα

Και τα αδερφια  μου

Την ανουσία της υπαρξης  ξεγελασα

Το μικρο βημα εκανα

Ειδα το τιποτα και αποστρεψα το βλεμμα

 τον  εαυτο μου διεκρινα  στο σκοταδι
και αναταραχτηκα

με συμπονεσα  και σπαραξα

θυμωσα  με τον ανθρωπο  μεσα  μου

 Εκλαψα  

Φωναξα με σπασμενα δοντια

Τα ματια εκλεισα
  και τα ανοιξα

Τον πονο μου γκρεμισα

τον λαβωμενο μου εαυτο προστατεψα

Και  αποδεχτηκα

Αγαπησα τη σταλα της βροχης

Την ζωη αισθανθηκα

Ειδα όλα σου τα χρωματα

Και αγαλίασα

Αληθεια θελω  και ειρηνη

Την υλη δεν  ζηλεψα

Τον χρονο δεν   πιστεψα

Την αγαπη δεν προδωσα

Δικο μου δεν ισχυριστηκα

Ουτε  επιβληθηκα

Τον ανθρωπο στον ωμο κουβαλω

Μαζι να παμε στη συνειδηση

Με το νερο ομοιασα

 λογο απελευθερωσα

το αρχαιο ενσαρκωθηκα

την φθορα αρνηθηκα

Την μαγεια ζωντανευσα

Την ορμη  σκοπευσα

Και  την πιστη θαυμασα

Και αν δεν ανοιξα  ακομη καμια πορτα

Στην ψυχη μου

Αγαπω να πεταω πανω από το τιποτα

στις λασπες να κυλιεμαι  

και στα βαθη τα σκοτεινα να ασφυκτιω

Μονο κρατα το σκευος καθαρο

 ειμαι εμεις

Αυτό που γινομαστε

ερχομαι