και ομως ξερω οτι καποτε ημουνα καποτε αστερι,
οπως ολοι ...
σκονη αστρικη ,ενα με το συμπαν και τα μυστικα του
και εβλεπα την ζωη με τις τοσες ατελειες,
την παρανοια
την φθαρτοτητα
τα δεσμα του σωματος
τον φοβο και τον πονο
και την υποταγη σ αυτου του κοσμου τους αφεντες
τη φυλακη και τη λυτρωση του τωρα
την υλη
τον χρονο
τον θανατο
τα εβλεπα ολα
.. και παρολαυτα ..
ηθελα να υπαρξω
Αναρτήσεις
...ζώντας την κάθε στιγμή με ολοκληρωτικό πάθος
ΑπάντησηΔιαγραφήβρισκόμαστε κάπου κοντά στην σκονισμένη αστρικότητα του εαυτού μας, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουμε από τη γραμμή που αφήνει η αστροσκονισμένη μας ψυχή, το σκονοαστρόπληκτο σώμα μας στους δρόμους των άστρων, στα σκονισμένα μονοπάτια, στην οριογραμμή της ύπαρξης...
είστε τρελοί
ΑπάντησηΔιαγραφή